Marcel is muziekproducer en geluidtechnicus en heeft aan de Oldenzaalsestraat zijn eigen opnamestudio, CrazyCats Music Productions. Hij vertelt me dat hij 5 katten heeft, dus die naam komt vast niet helemaal uit de lucht vallen.

Hij werd ooit door zijn vader enthousiast gemaakt voor de muziek, begon als kleine jongen met drummen en heeft zich daarnaast ontwikkeld tot een veelzijdige live- en studiomuzikant op gitaar, basgitaar, zang en piano. Na zijn actieve carrière als drummer/zanger van een bekende band uit Nederland ontwikkelde hij zich tot muziekproducer & geluidstechnicus. Inmiddels heeft hij vele opname-, producer- en mixsessies achter zijn naam staan en is hij een echt rot in het vak. Hij luistert goed naar mensen als ze bij hem komen; wat willen ze precies, wat past bij hen en bij de muziek die maken, de sfeer van het nummer moet hiermee overeenkomen. De ene keer komt er een nog niet zo ervaren zanger bij hem die een enkele song wil opnemen, de andere keer een band met meerdere muzikanten en dan weer levert hij een bijdrage aan een track die ergens in Amerika wordt geproduceerd. We spreken ook over live-optredens, Marcel vertelt dat de muziek hier vaak teleurstellend klinkt en dat dit veel beter kan als je daarvoor een professional inhuurt. Dit is iets dat hij goed kan en heel graag doet. Hij vindt het belangrijk om perfect werk af te leveren, de techniek is hierbij zeker belangrijk maar uiteindelijk bepaalt het oor wat er moet gebeuren.

Marcel studeerde bedrijfskunde en heeft een Master in Business Administration gehaald. Hierdoor kan hij muzikanten en bands ook goed zakelijk ondersteunen.

Hij laat me wat songs horen die hij geproduceerd en gemixt heeft, wijst me op de instrumenten die er te horen zijn, de sfeer in het stemgeluid en hoe dit samenkomt. Het enthousiasme op zijn gezicht is aanstekelijk, vanaf nu luister ik met aandachtiger oren!

Hier vind je de website van Marcel; crazycatsmusicproductions.nl

Ik werd uitgenodigd om eens langs te komen bij de Kunsthaven, een atelierstichting. Ik sprak daar met Claudia Bidoggia, (voorzitter van de Vrienden van de Kunsthaven), Annet Wegdam, (voorzitter van stichting de Kunsthaven) en Bert Otter die de secretaris is. De Kunsthaven vind je in een prachtig oud schoolpand aan de Borstelweg. Al vanaf de jaren zeventig zitten er kunstenaars in het pand. In het begin waren er zelfs kunstenaars die er min of meer woonden maar dat mag al lang niet meer. Bij het afstoten van vastgoed kreeg de stichting het pand in eigendom, en omdat het al lang niet meer goed was onderhouden kregen ze een bedrag mee van de gemeente. Dat is niet ruim maar ze proberen hiermee het pand te verbeteren en vooral te verduurzamen. De tuin werd al aangepakt, de elektriciteit aangepast, er liggen zonnepanelen op het dak en nu willen ze het enkel glas nog zodanig vervangen dat het karakter van het pand hetzelfde blijft maar wel een stuk beter geïsoleerd is.

In het pand ontbreekt helaas een gemeenschappelijke ruimte, er is alleen een klein keukentje waar je elkaar tegen kunt komen. Daarom liggen ook plannen voor een uitbouw aan de achterkant. Hier zouden kunstenaars verschillende activiteiten kunnen ontplooien zoals het geven van workshops, gezamenlijk evenementen organiseren, met andere kunstenaars in Enschede en ook voor de buurtbewoners. Ze hopen hiervoor een subsidie te kunnen krijgen.

Er kwam ook een mooi idee langs om eens een estafette-expositie te organiseren waarbij de verschillende ateliergebouwen bij elkaar laten zien wat er gebeurt en gemaakt wordt.

In de Kunsthaven gebeurt in ieder geval genoeg, er werken 11 kunstenaars variërend van schilders, beeldhouwers, een glaskunstenaar tot meer conceptueel  werk. Ook het bureau 100%Fat zit er die technologische vindingen op creatieve wijze aan elkaar knoopt en waar veel stagairs ervaring op kunnen doen.

Meer info via de website van de Kunsthaven

Maak kennis met Arthur Adam ten Cate

Hij studeerde filosofie en rechten in Amsterdam, gaf zichzelf toen tot zijn dertigste om muzikant te worden en daarvan te kunnen leven, dat lukte zowaar. Hij begon het oosten te missen, kwam terug naar Twente en werd filosofiedocent op het Kottenpark en bij Pre-U op de Universiteit en bleef ook muziek maken.

Toch miste er nog wat. Muziek heeft zijn hart, het is mooi maar hij besloot dat hij meer ‘kunstenaar’ wilde zijn; minder entertainer, meer verdieping en aandacht. Hij dichtte altijd al en het stadsdichterschap leek hem een uitgelezen kans om hier een podium te vinden en echt dichter te worden.

            We hadden afgesproken bij Connect-U, in de werk-cafe ruimte in het oude ziekenhuis. (Deze locatie is overigens een aanrader; het is er ruim, gezellig, rustig, met goede wifi en plenty stopcontacten, er is lekkere, goedkope koffie en niet onbelangrijk, je kunt er gewoon voor nop gaan zitten werken of afspreken)

Ik kende Arthur nog niet maar onze wegen hadden blijkbaar al vlak langs elkaar gelopen, we bleken beide in dit ziekenhuis geboren en hij bleek mijn kinderen lesgegeven te hebben. Hij kon hen precies duiden en wist hierdoor ook van het overlijden van mijn man drie jaar terug. Het gesprek ging gelijk de diepte in, over onderwijs, over de zin en zinloosheid van het leven, over de waarheid die de wetenschap zoekt en die de kunst probeert te omsingelen omdat deze niet eenduidig is. Dat is wat hij wil met zijn gedichten.

Bij het begin van zijn stadsdichterschap was er een optreden in Concordia samen met het Valerius Ensemble. Een verademing vond hij dat, geen gedoe met soundchecks en instrumenten maar alleen een microfoon en een aandachtig publiek dat echt komt om te luisteren. Hij zoekt ‘luisterbereidheid’, niet omdat hij wil vertellen hoe het zit maar omdat hij iets van een andere kant wil belichten om zo iets te openen in de luisteraar, die daar dan zelf wel weer op verder door kan denken.

Arthur schijft de komende twee jaar maandelijks een gedicht voor de Tubantia en deze worden ook gepubliceerd op de website van Stadsdichterenschede.nl.

Wil je naar zijn muziek luisteren? Die vind je op hier op Spotify . Hij heeft ook een eigen website.

Jacco Borggreve appte me; ken jij Marnix van den Berg al? Ik ben daar nu op bezoek en volgens mij moet je hem echt leren kennen. Hij stuurde wat foto’s mee van de studio van Marnix, met daarop archiefkasten vol dia’s en fotomateriaal. Dat maakte me nieuwsgierig en hebberig, ik heb wel iets met verzamelaars.
Zaterdag ging ik langs bij Studio 337 op het vliegveld, in een ruimte propvol vergroters, spoelbakken, dozen en foto’s vertelde Marnix me over zijn passie. Hij heeft duizenden dia’s verzameld; gekregen en via marktplaats en de kringloop. Allemaal oud beeldmateriaal van andere mensen, weggedaan door hen of door hun nabestaanden. Dit materiaal zoekt hij uit en legt hij bij- en over elkaar. Hij maakt er nieuwe composities van, haalt de verhalen die erin zitten naar boven en verbindt ze aan andere verhalen. Zo was er ooit iemand die watermolens bezocht en daar honderden dia’s van maakte. Die gekte boeit hem, waarom doet iemand dat en wat doe je met al die plaatjes als iemand er niet meer is, mag je daar zomaar een deel van weggooien omdat het gewoon teveel is allemaal? Hij kreeg ook negatieven van een dame in Cuba, gered uit de prullenbak. Nog net op tijd kon hij haar een paar afbeeldingen sturen. Het enthousiasme van Marnix voor het oude, analoge materiaal is aanstekelijk en de verhalen ontroeren me.
Hij heeft prachtige plannen op de plank liggen, een boek, performances, tentoonstellingen, samenwerking zoeken met muzikanten. Het enige dat hem nu ontbreekt is tijd en mankracht, alles moet uitgezocht en geordend worden. Ik hoop dat het hem gegund wordt om zijn plannen uit te voeren; ik kom zeker kijken als het zover is.
De website van Marnix is even uit de lucht daarom een linkje naar zijn LinkedInpagina: https://lnkd.in/eNGVeaj6

Bij wie moet ik volgens jou echt eens langs? Ik hoor het graag!